“Het is eigenlijk politieke bezigheidstherapie”: Antwerpse senatoren gaan hun job niet missen

De koffiekamer is muf, de vergaderingen zijn nutteloos en de vergoedingen zijn niet meer wat ze geweest zijn. Dat het einde van de Senaat in zicht is, lijkt vooral goed nieuws voor wie er zelf in zit. “Ik zit hier omdat de partij dat vroeg, maar eigenlijk had ik daar geen zin in.”

Als je in de Belgische Senaat een motivatiecoach zou loslaten, zou die niet weten waar te beginnen. Aan Vlaamse kant is iedereen - zowel meerderheid als oppositie - van mening dat het eeuwenoude instituut moet verdwijnen. Dinsdag raakte bekend dat de regering-De Wever daarvoor een akkoord op zak heeft. Nu moet ze nog op zoek naar steun van de oppositie om een tweederdemeerderheid in de Kamer te mobiliseren.

Behalve de in bladgoud getooide koepel heeft de Senaat veel van haar glans verloren. Ooit bevolkt door politieke veteranen, is de assemblee nu vooral het domein van technici en backbenchers. “In het verleden had je telkens verschillende kandidaten in een partij om in de Senaat te zitten. Dat is nu volledig weg”, zegt Vooruit-politica Kelly Van Tendeloo. Zij is deelstaatsenator: dat betekent dat ze ook in het Vlaams Parlement zetelt en geen extra vergoeding krijgt voor haar parlementair werk in de Senaat. In totaal zijn er vijftig deelstaatsenatoren en tien gecoöpteerde senatoren, die namens een taalgroep zetelen.

5 uur per week
 

“Je krijgt als deelstaatsenator enkel een kilometervergoeding van 176 euro per maand. Of toch als je van Heist-op-den-Berg moet komen”, zegt Van Tendeloo, vandaag overigens nog de enige senator uit de Kempen. “Een senator heeft meestal elke week een commissievergadering en maandelijks een plenaire zitting op de agenda staan. Het is een job waar je meestal vijf uurtjes per week mee bezig bent.”

Naast de werklast en de vergoeding staat ook de sfeer op een laag pitje. “De koffiekamer is muf en vaak gewoon leeg”, zegt Anke Van dermeersch. De Vlaams Belang-politica zit al meer dan 22 jaar in de Senaat en is daarmee een van de langst zittende senatoren van het land. “Je merkt ook dat het niveau in de Senaat is gedaald. Je vindt hier steeds minder mensen met echte politieke ervaring.” Eén ‘leukigheidje’ zullen sommige senatoren misschien wel missen: de reisjes. Niet voor het plezier, wel om België internationaal te vertegenwoordigen bij de NAVO, de Interparlementaire Unie of de Raad van Europa. Ook dat hoort bij de job.

Als de meerderheid erin slaagt om de Senaat af te schaffen, dan verdwijnt die sowieso pas in 2029, aan het einde van de legislatuur. En misschien kan Marc Hendrickx (N-VA) dan op zijn Wikipedia-pagina zetten dat hij de allerlaatste Nederlandstalige senator was die ooit werd ingezworen. De Mechelse politicus vervangt Els van Doesburg (N-VA) in het Vlaams Parlement en legde een paar weken geleden nog de eed af als senator. “Maar eigenlijk heb ik niet de minste ambitie om met die titel door het leven te gaan”, zegt Hendrickx. “N-VA heeft mij gevraagd omdat ik een juridische achtergrond heb. Die ga ik gebruiken om de Senaat op te doeken. Want laat ons eerlijk zijn: eigenlijk is het politieke bezigheidstherapie.”

Marnix Int Panis - Gazet van Antwerpen